zaterdag 23 april 2011

Tsjoeke tsjoeke zee

Somstijds na een hete werkdag van donkere vergaderzalen en stoffige dossiers - mijn collega's toch, ik doe communicatie :) - pendelen we na het werk door naar zee.
Dat is niet zo moeilijk, je blijft gewoon met lijf aan leden aan de hete treinzetels geplakt en stapt pas af als de trein niet meer verder rijdt. Oostende dus.




Daar plachten we al eens een toereke te doen op de pier - de zee zien zakken in de zon - en daarna gaat het richting Stad Kortrijk.
Euh ja! Vlakbij de dijk, in de Langestraat, ligt Stad Kortrijk. Sommigen noemen het een haaip, anderen een apenkot. Dat is misschien zo, maar bovenal is het een (h)eerlijk visrestaurant, waar de zeetong als boter smelt op je tong, en de mossels - zucht - heerlijk dus. 


De mayonaise is de naam machonaise waard (vers en - zo stel ik me voor -met de hand geklutst) en de witte wijn verrukkelijk. Niet voor de liefhebbers van cola-voorgedekte tafels-een charmante bediening. 




Alle dagen van de week open, en op de een of andere manier moet je nooit langer dan 10 minuten wachten op een tafel.


En met zoveel zee in de buik en de kop, bollen we dan weer richting de statige staasie, waar de laatste trein ons recht naar huis brengt.
Dan durf ik al eens zachtjes bij mezelf dit gedicht prevelen, op Janina Modaalse wijze. 


Ik draag het op aan Rob de Nijs, met wie we ooit een tafel deelden in Stad Kortrijk, en die bij het buitengaan zijn aan de tafelpoot gebonden Jack Russel zowaar vergat.



Over het vergeten van een vlieger

Zonnend stond zij aan de hemel en zag toe.
Zij stond en stond en toen de mensen zonnebeu
de zee verlieten om achter hun duin in tenten
onder zeil te gaan - toen stond des nachts
vlak onder de sterren een zwarte ruit en zag.

Uit 'Eindaugustuswind' van Willem Jan Otten

Zalig weekend!

zondag 10 april 2011

Verhalen met een staartje

Verhalen met een hoek af, daar val ik voor. 
Verhalen die je meenemen in een eigen wereld, dichtbij wat je kent, en tegelijkertijd heel bevreemdend. Zodat je gaat lezen en herlezen. Kijken om opnieuw te zien.
Prachtig vind ik dat.

Want steeds als we zijn spitse hoef volgden, waren we verrast, opgelucht en verrukt 
over wat we onderweg tegenkwamen.
En elke keer zeiden we precies hetzelfde:
'Hoe kon hij dat nou weten?'

Shaun Tan doet het met bijzondere tekeningen, collages, losse woorden en spannende schilderdingen.
En daar werd hij vorige week welverdiend voor bekroond, met de Astrid Lindgren Memorial Award. Bij de verhalenwereld van deze straffe madam kan iedereen zich zonder twijfel glimlachend een huppeld meisje vol kattenkwaad voorstellen. 
Maar Shaun Tan... 
Piep je even mee?



Heb je je ooit afgevraagd wat er gebeurd met al die gedichten die mensen schrijven?
De gedichten die ze nooit aan iemand anders laten lezen? ...





De honden dachten alleen aan thuis: 
de geur van warme hokken, van veilige pasgewassen dekens 
en van de bedden van slapende mensen 
- de mensen die elk van hen zijn eigen, speciale naam hadden gegeven.


Nieuwsgierig? Alle prenten komen uit dit heerlijke boek!





dinsdag 5 april 2011

Een halve BH

Vond je het hier ook al zo verdacht stil...? 
Dit is waar ik de laatste weken mee bezig ben.




De oppervakte van een driehoek = de helft van de basis x de hoogte,
dus moet je [BxH]/2 doen, of een halve BH dus. 
Leve de ezelsbruggetjes.


Morgenavond de climax (lees: het gevreesde examen)...