zaterdag 27 augustus 2011

Voor de bakker/voor de prutser

Bijna schooltijd, neefje B. gaat naar het eerste leerjaar en is er helegans klaar voor.
De boekentas, die koos hij zelf. 




Het is er één van Bakker - bakkertje, bakker, bakkermans, van bakkergem, bakkertje bakkertje(*) komt er dan spontaan in mij op :)


Een boekentas dus, en de pennenzak, die maakte tante tonBouton zelf. 




Dat die pennenzakken hier al van voor de zomer in den ronde vliegen. Vlijtige Oon zette ons op weg, en Spiegelstiksels deed er een schepje bovenop ter hoogte van de flapjes. Het resultaat: een leuk naaiprojectje waar een ex-kleuter heel erg blij van werd.


Tijdens het naaien heb ik nog enkele bevindingen meegemaakt - men maakt wat mee zo naaiende! Ik deel ze graag voor de prutsers zoals ik, teneinde u veel miserie te besparen.
Ik knip de hoekjes zoals Spiegelstiksels voordeed pas uit, nadat ik de zijnaden al aan elkaar gestikt heb. Bij een eerste versie deed ik het zoals haar, maar die uitknipsels pasten langs geen kanten op elkaar, met veel gepruts en een scheve pennenzak als resultaat.


Concreet verliep de tweede poging als volgt:
- Nadat de onderkanten aan elkaar gestikt zijn, leg ik de stof zoals Oon beschreef.
- Ik strijk eens over de vouwen. Met een strijkijzer :)
- Ik naai de zijkanten volledig aan elkaar, op een halve centimeter van de rand.
- Ik teken de vier hoekjes af. Hier kan je afhankelijk van de gewenste lengte en breedte kiezen voor vierkantjes of rechthoekjes.
- Ik knip de hoekjes uit. Er gaat dus ook een stuk van het zijstiksel af, dat geeft niet.
- Ik stik nog eens over het zijstiksel zodat de draad niet uitrafelt.
- Vanaf daar volg ik spiegelstiksels.


Leve de prutsers, ils tirent leur plan!


                                  (*)

vrijdag 19 augustus 2011

Wann kommt der Bus?

In fünf Minuten.
Eén van de eerste zinnen die ik ooit in de Duitse les leerde. Schoon toch die Deutsche Sprache!




Volgden daarna:
Goethes Erben (jaja, ik ben nog een zwartjaslegerbotientje geweest), Mackie Messer (zie hier Helmut op zijn best met fonteinen zowaar) en dit prachtige boekje van Süskind.


Twee jaar geleden kwam daar Heimat bij, een geweldige vierdelige filmreeks van Edgar Reitz. Denk Il Meglio Gioventu maar dan auf Deutsch. Ganz schön ist das.
De Heimat is eigenlijk de Hunsrück, en meer bepaald het dorpje Woppenroth (in de serie Schabbach genaamd). En daar moesten we naartoe...


Ganz tollekens ist es hier!


Sehr steil sind die Wegen.


Und tief die Dalen (wichtig um 'mit steil' ab zu dahlen doch).


Somsteids ein bischen datiert, aber komisch ist das sicher, so mitten ins Dorfs.


Und von Zeit zu Zeit wahnten wir uns der Zauberer von Oz.


Im Wald haben wir viele Brombeeren gesehen.

Daarna gingen we met de immer punktliche Zug nog naar Berlijn, Freiburg en Munchen.

Uber das Mauer gekuckt.

Photokens getrochen

Eis geschleckt bei Fraulein Frost - das war super!

Und schöne Plekskens entdeckt.

Bier mit Limonde? Es hat gesmeckt.


Allen dahien!