Tsjoeke tsjoeke zee

Somstijds na een hete werkdag van donkere vergaderzalen en stoffige dossiers - mijn collega's toch, ik doe communicatie :) - pendelen we na het werk door naar zee.
Dat is niet zo moeilijk, je blijft gewoon met lijf aan leden aan de hete treinzetels geplakt en stapt pas af als de trein niet meer verder rijdt. Oostende dus.

Daar plachten we al eens een toereke te doen op de pier - de zee zien zakken in de zon - en daarna gaat het richting Stad Kortrijk.
Euh ja! Vlakbij de dijk, in de Langestraat, ligt Stad Kortrijk. Sommigen noemen het een haaip, anderen een apenkot. Dat is misschien zo, maar bovenal is het een (h)eerlijk visrestaurant, waar de zeetong als boter smelt op je tong, en de mossels - zucht - heerlijk dus. 

De mayonaise is de naam machonaise waard (vers en - zo stel ik me voor -met de hand geklutst) en de witte wijn verrukkelijk. Niet voor de liefhebbers van cola-voorgedekte tafels-een charmante bediening. 

Alle dagen van de week open, en op de een of andere manier moet je nooit langer dan 10 minuten wachten op een tafel.


En met zoveel zee in de buik en de kop, bollen we dan weer richting de statige staasie, waar de laatste trein ons recht naar huis brengt.
Dan durf ik al eens zachtjes bij mezelf dit gedicht prevelen, op Janina Modaalse wijze. 


Ik draag het op aan Rob de Nijs, met wie we ooit een tafel deelden in Stad Kortrijk, en die bij het buitengaan zijn aan de tafelpoot gebonden Jack Russel zowaar vergat.

Over het vergeten van een vlieger

Zonnend stond zij aan de hemel en zag toe.

Zij stond en stond en toen de mensen zonnebeu

de zee verlieten om achter hun duin in tenten

onder zeil te gaan - toen stond des nachts

vlak onder de sterren een zwarte ruit en zag.

Uit 'Eindaugustuswind' van Willem Jan Otten

Zalig weekend!