The turin horse

Ik beken... soms sukkel ik in slaap in de cinema, om dan na enkele minuten wakker te schrikken en het gevoel te hebben dat ik vanalles gemist heb. Ken je dat ook, zo'n slaapdronken paniekske?

Bij de Turing horse was het weer zover. Na een kwartier zat ik te knikkebollen, geen intellectuele hoofdpose die me kon tegenhouden.
Hmm, niet meteen een aanrader zou je dan denken? Mis poes.

Dat slaapje was zo'n loutering! Ik had het gevoel alsof ik niets van de film gemist had en zat de overige twee uren met wijdopen ogen meer dan midden in de film.

Hoe dat kan? De Turin horse is misschien wel de a-ller-traa-aa-aag-ste film die ik ooit zag. Hij duurt behoorlijk lang, en voor elke scene wordt int lang en int breed de tijd genomen. Zo veel zelfs, dat je niet anders kan dan je overgeven aan het moment zelf en kijken, voelen, ruiken, proeven van wat er gebeurt. De traagheid van de tijd voelen en er toch even helemaal van loskomen.

De film gaat over het Turijnse paard, een paard dat volgens menigeen ervoor gezorgd heeft dat Nietzsche gek geworden is. Nietzsche zag hoe het paard afgerost geslagen werd, en sloeg zijn armen rond de nek van het beest. Kort daarna verloor hij - Nietzsche - voorgoed zijn zinnen.

Wie dat paard is, kom je in deze film te weten. Voor zover je al in de ziel van een paard kan kijken, in the Turin horse kom je er toch even heel dichtbij. Je wordt teruggeblazen in het leven van twee mensen en een paard, waar weinig gebeurd, maar de onderhuidse spanning is toch te snijden. Plak daar nog een melancholische soundtrack en prachtige beelden bij...

Voor de Gentenaars: maandagavond in Kask cinema!


Ps: De aardappeleters scene (die zeker 4 keer terug komt) doen we hier thuis nog regelmatig eens na aan de eettafel :)