Ze zijn naakt.

Ze zijn naakt, met glibberige lijven, en hangen ongegeneerd in mijn keuken rond. Eergisteren – wachtnacht – waren ze maar liefst met z’n zevenen. Geen gewacht bij dit ras, nee. Traag maar gestaag zoeken ze zich een weg naar alles wat enigzins beslijmd kan worden... Naaktslakken!

Foto Zozu9

Ik ben ze meer dan beu. Geen blote voet van mijnentweegs durft zich na tienen nog in de keuken te wagen. Geen restje van de dag durft ongewapend op het aanrecht wachten op een nachtelijke eetbui. Ze bekwijlen het allemaal met hun glimmend dikke lijven.

Ik probeerde achtereenvolgens:
(nota: ik woon in een zeer oud huis, lees zo één waar de plinten in de soussol keuken deels vergaan zijn met de tijd)
- kuisen kuisen kuisen, zelfs met O de javel (want dan herkennen ze de net aangelegde slijmspoorweg niet meer en zijn ze hopelijk ontmoedigd) – niet dus
- zout strooien, met jodium en al (bussen vergoten – de slakken blijven met volgeladen bussen binnenglijden alsof het een ijspiste betreft)
- alle gaten in de muren daarbenee toesteken met zilverpapier (want waar houdt die overbevolkingsgroep zich toch schuil?)

Njet.

Foto Fallon Akers

Waar ze naartoe gaan, dat kan ik je vertellen. Op het (intussen speciaal daarvoor bestemde en enkel daarvoor gebezigde) vuilblik, hop, buiten de grasberm in. Of, bij nachte, (en nu komt het schaamrood) over het muurtje, op het dak van het aangerenzende basisschooltje (Freinet, en ze hebben een heel grote speelplaats met veel groen en zo).

Maar waar blijven ze vandaan komen?
Bestaat er zoiets als een nest slakken?
Wonen ze ergens stiekem en vettig in mijn keuken?
Of kunnen ze door muren glijden?

Afdoende middeltjes zijn meer dan welkom  (bitte, bitte, slijm euh smeek ik je beste meelezer).