Naakte feiten

T-shirt omhoog, buik uitsteken en schrijven maar op onze buik:

D-e  z-o-m-e-r

Foto, konijn & benenwerk: Bunnyspice

Het waren twee weken van contentement in die laatste nazomerzon, waarin alles draaide rond een vrij-gezellig chicaweekendje en prachtig trouwfeest. Foto's volgen, denk alvast Johnny Camione l' Amoroso, Gentse dokken en tien opgedraaide en opge-bollekes-klede madammen :) Dat krijg je als twee vriendinnen met elkaar besluiten te trouwen.


Op één van die nazomerochtenden (cornflakes in de mondhoeken, waar zijn die teenslippers en een trein die binnen 10 minuten staat te vertrekken) werden het lief en ik verrast. 
Wie had daar met zijn vettige pollen op onze ruit getekend? 
Tip: we wonen in wat onze vrienden 'de boomhut' noemen, op zo'n dikke 2 meter van de grond.

Nooit gedacht dat onze naakte vrienden van het oude huis ons zover zouden achtervolgen.


Terwijl ik hier met een berg zon in mijn hart afwezig zat te zijn, deden drie blogmadammen van tikkerke en kreeg ik de vraag om eens iets over mezelf te vertellen.
Bedankt voor de curieuzeneuzigheid Karen, Emilie en Cornelie!
Lijstjes zijn hieraan voorafgegaan, een klaagmuur vol uit de voegen gebarsten briefjes. Ahum :)


1. Ken je die videoclip van Blind Melon/No rain, met die bij in turnpak? 
Denk de bril weg, en dat was ik in het eerste leerjaar, zonder bril weliswaar, wel een beetje mollig.
Ik deed toen al graag van toneelke, we speelden het stuk Alfred J. Kwak van Herman Van Veen, en ik was één van de zingende zoemende bijen. Ik vind het nog altijd geweldig om eens het vel van een ander aan te doen, al komt het er de laatste jaren soms te weinig van.


2. Van te weinig verkleedgerief is anders geen sprake. Na meerdere verhuizingen kan ik van een tiental overvolle verkleedkoffers nog steeds moeilijk afstand doen. Menig kledingsstuk is ook al van mijn kleerkast naar mijn verkleedkoffer verhuisd, nog meniger omgekeerd. De pruiken blijven voorlopig nog waar ze zijn, maar in een stad waar niemand mij kent zou ik al eens een bril met plastieken glazen durven opzetten. Sjans dat ik veel volk ken in nog meer steden ;-)


3. En met die koffers ben ikzelf ook al enige keren verhuisd. 8 keer welgeteld. Terwijl dat mij vroeger als kind één van de grootste verschrikkingen leek, van huis te wisselen, zie ik er nu ook wel fijne kantjes van. Enkele toch. Mail me gerust voor al uw morele verhuisbijstand.


4. Ik werk met computers en letters, ook al heb ik eigenlijk geen zittend computergat en loens ik een beetje na een dag cijfers op een scherm.
Twee jaar gelden heb ik dan ook van ommezwaai gedaan, en nu combineer ik de gatzitterij met lerares-in-wording zijn. Want via afstandsonderwijs kan je tegenwoordig worden wat je wil - zelfs vroedvrouw.
Soms zwaar, studeren en werken, maar vooral ongelooflijk spannend. Het is een kinderdroom die uitkomt om helemaal tijdvergetend (wat is een lesuur kort!) voor de klas te staan.


5. Op tijd komen is niet mijn sterkste. Ken je dat spelletje van raad eens een minuut? Tja...


6. Een goede reden om te laat te komen vind ik 'ik moest mijn boek nog uitlezen'. Een boek laat zich niet zomaar wegleggen, zeker niet als je bijna op het einde zit. Ik lees heel graag en zet mijn boeken op kleur in de boekenkast. 
Het boek dat ik vanochtend uitlas op de pendeltrein was Cold Spring Harbor van Richard Yates, die je wellicht kent van Revolutionary Road. Niemand kan schrijven als die man. Heel mooi.
Eerste zin:
"Alle zorgen om Evan Shepards onbehouwen jeugd werden goedgemaakt toen hij op zijn zeventiende, in 1935, verliefd werd op auto's."


7. Ik heb mijn broek gesleten in het jeugdwerk, speelpleinwerk. Als kind vond ik het een grote verschrikking. Ik ben welgeteld één middag naar het speelplein gegaan, maar vanaf een jaar of 16 werd dat plots een ongelooflijke uitlaatklep. Ik heb er meer geleerd dan in mijn vier euh zes jaar op de uniefbanken...


8. Over broeken gesproken, ik draag zelden de een broek, aan rokken echter geen gebrek in de kleerkast.


9. Op tram 3 gaan zitten vond ik echt louterend, ik kan het iedereen aanraden. Je vraagt je minder af waar die tram naartoe rijdt, maar geniet des te meer van met je hoofd uit het raampje hangen en van het uitzicht te genieten. Bij onze trams moet je daarvoor nogal halsbrekende toeren uithalen, maar de oude Portugese trammetjes zijn hiervoor uiterst geschikt.


10. Tijdens die startrit op tram 3 heb ik de televisie uit de ruit gegooid - bij wijze van spreken, we kijken er wel nog dvd's op, maar weg met antennes, kabels en digiboxen. 
Een verademing, echt.

Zo, en dan is het nog mijn beurt om nieuwsgierig te zijn, dus gooi ik het stokje door naar 
° Spiegelstiksels
° Sotlikes
° Janina