Babel

Met mijn mond vol tanden en mijn handen bloedrood van het klappen. 
Zo stond ik gisteren van op rij 14 te blinken nadat ik de nieuwste voorstelling van Sidi Larbi Cherkaoui zag. Oui oui... 
Of hoe woorden slechts woorden zijn, we het soms niet gezegd krijgen, of denken dat we elkaar verstaan en hokjes rond mensen tekenen.

Het begon met een stukje uit een van mijn favoriete boeken gebracht door een schitterende danseres & actrice:

Foto: Maarten Vanseveren

"If at large gatherings or parties, or around people with whom you feel distant, your hands sometimes hang awkwardly at the ends of your arms - if you find yourself at a loss for what to do with them, overcome with sadness that comes when you recognize the foreignness of your own body - it’s because your hands remember a time when the division between mind and body, brain and heart, what’s inside and what’s outside was much less. 


It’s not that we’ve forgotten the language of gestures entirely. The habit of moving our hands while we speak is left over from it. Clapping, pointing, giving the thumbs up : all artifacts of ancient gestures. Holding hands, for example, is a way to remember how it feels to say nothing together. And at night, when it’s too dark to see, we find it necessary to gesture on each other’s body to make ourselves understood." 

Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken... gewoon gaan zien!

Op 8 oktober bijgepend:
Wie Babel nog wil gaan bekijken kan hier de toekomstige speeldata vinden. 

Baaie dankie Nele voor de tip!